Το φλερτ με τα υπερεαλιστικά έργα, έχει αρχίσει από πολύ νωρίς για μένα, σε αυτό το ταξίδι του θεάτρου. Ίσως γιατί πάντα με θυμάμαι ως έναν άνθρωπο, που αγωνιά να σπάσει τις συμβάσεις. Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι τα καταφέρνει. 

Και επειδή όταν αναφέρεσαι στον εαυτό σου σαν να είναι κάποιος τρίτος, μπορεί να σημαίνει ότι - ε - αγγίζεις λίγο τα όρια της παραφροσύνης (πράγμα που δεν αρνούμαι), θα συνεχίσω σε πρώτο ενικό.  

Πάντα λοιπόν μου άρεσε αυτό το παιχνίδι μεταξύ του ρεαλισμού και του ονείρου. Πάντα ήθελα να παιδεύομαι, στα όρια του ύπνου και του συνειδητού. Ποιος καλλιτέχνης άλλωστε δεν το επιθυμεί. Γιατί εδώ ξεκινάει η πονετική διαδρομή προς το υπέρτατο σύμπαν του υποσυνειδήτου. Μια διαδρομή που σε ενώνει με το θείο. Με την ελευθερία, με την τροφή της ευτυχίας.

Νομίζω πως αυτός είναι και ο αγώνας του ανθρώπου σε αυτή τη ζωή.  

Όλη αυτή η μεθυστική αλλά και ταυτόχρονα επικίνδυνη εμπειρία, δημιουργεί υποξεία. Και προκαλεί ατίθασους παλμούς. 

Η μόνη σωτηρία, είναι να ντυθείς τον μανδύα του καλλιτέχνη, και να χαθείς μέσα στην εικονική ελευθεριότητα που σου δίνει το θέατρο.
Και λέω εικονική, γιατί όλα τελειώνουν, ταυτόχρονα με την αποχώρησή σου από τον χώρο της πρόβας ή της παράστασης. Και επιστρέφεις στην πραγματική ζωή. Για να συνεχίσεις και έξω από τα πλαίσια, θέλει κότσια. Και που να τα βρεις;

Ο Απολινέρ, είναι λοιπόν το πεδίο δράσης· εσύ βουτάς· αν βγεις ή όχι, είναι δική σου ευθύνη. Άσε που θα πρέπει να δέσεις το τότε με το τώρα. Που να μην είναι και γραφικό, που να μην είναι και σκηνοθέτισμα, αλλά να είναι ένα απλό, παιδικό παιχνίδι. Με αυτοματισμό. Που παίζεις, σαν να το ξέρεις από καιρό, αλλά που δεν το ξέρεις. Και βλέπεις δυο πέτρες και τις κάνεις όριο του κάστρου σου. Και που παίρνεις ένα κομμάτι πανί, και το κάνεις σκεπή σπιτιού. Που βρίσκεις ένα επίμηκες ξύλο και το φαντάζεσαι σαν σπαθί με το οποίο θα γίνεις ο μεγαλύτερος πολεμιστής. 

Πιστεύω πως αν δεν είχαν τα παιδικά μας παιχνίδια διαψευστεί από τον ενήλικα εγωιστή γίγαντα - συγγνώμη - άνθρωπο, αν συνεχίζαμε να φανταζόμαστε και να ονειρευόμαστε αυτό που μια σύγχρονη κοινωνία θεωρεί, τρελό ή παράλογο, θα ζούσαμε ευτυχισμένοι και θα καταλαβαίναμε πως αυτοί οι άγιοι της τέχνης μας μιλάνε απλά. 

Όμως εμείς, δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε πια. 
Γιατί μεγαλώσαμε. 
Και δεν μπορούμε να δούμε ένα φτηνό και ταπεινό ουροδοχείο,
ως βιολί ή πιάνο. 'Ή έχει σημασία, το "τί θα πει ο κόσμος";