ΥΒΟΝ: Κανόνας: 'Οταν ξενοκοιμούνται οι άντρες, τα ρολόγια του σπιτιού, είναι πάντα χαλασμένα.
ΛΟΥΣΙΕΝ: [...] ένας άντρας δεν μπορεί να ζει έξω από την πραγματικότητα, από τις εξελίξεις!
Μετάφραση: Μαρία Βαρελά
Διασκευή | Σκηνοθεσία: Σπύρος Κολιαβασίλης
Σκηνικά | Κοστούμια: Εύα Λυγνού • Σπύρος Κολιαβασίλης
Μουσική Επένδυση: Σπύρος Κολιαβασίλης
Θεατρολόγος: Σοφία Γκίτζου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιάσονας Σωφρόνης, Νάνσυ Χρυσικοπούλου
Παίζουν με σειρά εμφάνισης:
Υβόν Φολαβουάν: Αντωνία Μάνδυλα
Λουσιέν Φολαβουάν: Θανάσης Τσόδουλος
Ανέτ: Βίκυ Κολτσίδα
Ζοζέφ: Βασίλης Τσούμας
Κύριος Σουγιού: Βασίλης Τσούμας
Κυρία Σουγιού: Νάνσυ Χρυσικοπούλου
Και οι μικροί (μέλη των θεατρικών εργαστηρίων του Θεάτρου):
Άγγελος Ευαγγελίου και Γιάννης Παπαγεωργίου στο ρόλο του Τοτού,
γιου των Φολαβουάν.
(Στην πρώτη ανακοίνωση της παράστασης τον Μάρτιο του 2020, και πριν την ακύρωσή της λόγω του COVID-19, η διανομή περιελάμβανε και τους:
Αντωνία Πίντζου και Ιάσονα Σωφρόνη.)
Πρεμιέρα
18/12/2021
______
Παραστάσεις
Έκτακτες Εορταστικές Παραστάσεις:
ΔΕΥΤΕΡΑ 27 και ΤΡΙΤΗ 28 Δεκεμβρίου 2021
και
ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΑ από 8 Ιανουαρίου 2022
στις 20:15
______
Διάρκεια παράστασης
110 λεπτά (με διάλειμμα)
COVID Free (Με ενεργό πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης)
Κατά την προσέλευσή σας στο Θέατρο, είναι απαραίτητη η χρήση μάσκας.
Το Θέατρο τηρεί όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Επίσης, παρά τη δυνατότητα για 100% πληρότητα, το θέατρο ΠΕΡΙΑΚΤΟΙ, έχει επιλέξει για την προστασία του κοινού και των συντελεστών του, πληρότητα στο 60%.
Δελτίο Τύπου
Δύο μονόπρακτα, τα οποία συνηθίζεται να παρουσιάζονται μαζί, σε μία παράσταση, ως συζυγικές σκηνές της ίδιας οικογένειας,
παρουσιάζει για φέτος το Θέατρο ΠΕΡΙΑΚΤΟΙ, στο Black Box stage:
"Η Μακαρίτισσα μητέρα της κυρίας (Feu la mère de madame)"
και
"Το καθάρσιο του μπέμπη (On purge bébé)".
Η μακαρίτισσα μητέρα της κυρίας γράφτηκε το 1908 και Το καθάρσιο του μπέμπη το 1910.
Ο Φεϊντό αφού έγραψε πολλά πετυχημένα έργα βοντβίλ, ανανεώνοντας τους κανόνες του ουσιαστικά, στην πορεία κρατάει κάποιες αποστάσεις από αυτό, συνθέτοντας συζυγικές φάρσες, όπου το κωμικό είναι ανελέητο και σπαραξικάρδιο. Κάνοντας μια πιο βαθιά μελέτη των χαρακτήρων, καυτηριάζει κυρίως τη μετριότητα της αστικής τάξης, την οποία γελοιοποιεί.
Ο Φεϊντό θεωρείται εκπρόσωπος και αξεπέραστος αρχιτέκτονας της κωμωδίας παρεξηγήσεων, ο πρόδρομος του θεάτρου του παραλόγου.
Αυτός οδήγησε το βοντβίλ (vaudeville - είδος μουσικής κωμωδίας) στην τελειότητα, μέσα από μία βαθύτερη σπουδή των χαρακτήρων.
Όλο του το έργο αντανακλά τα ήθη και τις αξίες της αστικής κοινωνίας της εποχής του, που δεν απέχουν και πολύ από τα ήθη της σημερινής κοινωνίας.
Ο Φεϊντό μεγεθύνει και παραμορφώνει τα ήθη και τις αξίες αυτές με τρόπο δεξιοτεχνικό, δημιουργώντας θεατρικά έργα άρτια κωμικής δομής και ευφάνταστα.
Δύο μονόπρακτα, μία παράσταση.
Δύο συζυγικές φάρσες που συνηθίζεται να παρουσιάζονται ως ένα έργο: σαν δύο μέρες από την ίδια οικογένεια. Την οικογένεια Φολαβουάν.
Βράδυ (Η μακαρίτισσα μητέρα της κυρίας). Ο Λουσιέν (ο σύζυγος) επιστρέφει από ένα πάρτι και ξυπνάει την Υβόν (η σύζυγος) για να του ανοίξει, αφού έχει ξεχάσει το κλειδί του. Κάπως έτσι ξεκινάει η αναστάτωση. Η δυσπιστία της Υβόν στα λεγόμενα του Λουσιέν, και τα μπερδέματα που προκαλεί η Ανέτ (οικιακή βοηθός) πυροδοτούν μια - ήδη - έτοιμη να εκραγεί ατμόσφαιρα. Ενώ ο ερχομός του Ζοζέφ (σοφέρ της μητέρας της Υβόν) για να τους κάνει μια θλιβερή ανακοίνωση, οδηγεί τη δράση σε κωμικό παροξυσμό.
Την επόμενη μέρα (Το καθάρσιο του μπέμπη) η οικογένεια, έρχεται αντιμέτωπη με ένα σοβαρό ζήτημα: ο μικρός τους Τοτός, δεν μπορεί να... ενεργηθεί. Επιμένει να μη θέλει να πάρει καθάρσιο και επιτάσσει όλη του την παιδική χειριστικότητα και πείσμα για να το καταφέρει. Η οικογένεια, την ίδια στιγμή, περιμένει τον διευθυντή του Υπουργείου Άμυνας τον κύριο Σουγιού· ο Λουσιέν, ως συνέταιρος σε εταιρεία κεραμικών ειδών, έχει μαζί του μια σημαντική συζήτηση για να κλείσει μια μεγάλη δουλειά με το υπουργείο.
Αργότερα έχει κανονιστεί να έρθουν στο σπίτι η σύζυγος του κυρίου Σουγιού, και ο ξάδερφός της κύριος Τρισέ, για να παρακαθίσουν όλοι μαζί σε δείπνο που οργανώνει η οικογένεια.
Φυσικά, ούτε η δουλειά θα κλείσει, ούτε το δείπνο θα γίνει, ούτε ο Τοτός θα πάρει το καθάρσιο, ενώ απίστευτες αποκαλύψεις και ανατροπές, θα αναστατώσουν τους πάντες!
Ο Ζορζ Φεϊντό (Georges Feydeau) ήταν Γάλλος θεατρικός συγγραφέας της εποχής, γνωστής ως Belle Époque. Έγραψε πάνω από εξήντα έργα και ήταν πρόδρομος του γαλλικού βοντβίλ (vaudeville).
Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 8 Δεκεμβρίου 1862. Ήταν γιος του συγγραφέα Ερνέστ-Αϊμέ Φεϊντό (Ernest-Aimé Feydeau) και της Λεοκαντί Μπογκουσλάβα Ζαλέβσκα (Léocadie Boguslawa Zalewska).
Από πολύ μικρός βρέθηκε μέσα στον κόσμο των γραμμάτων. Με την παρότρυνση του Εζέν Λαμπίς, διάσημου συγγραφέα έργων του βοντβίλ, και σε ηλικία είκοσι χρόνων, έγραψε τον πρώτο του κωμικό μονόλογο. Μέχρι τα είκοσι-πέντε του περίπου χρόνια έγραφε μονολόγους που τους ερμήνευε ο ίδιος. Το 1887, γνώρισε την πρώτη μεγάλη του επιτυχία με το "Ράφτη κυριών". Τα επόμενα χρόνια έγραψε αρκετά έργα που όμως δεν κατόρθωσαν να πείσουν ούτε το κοινό, ούτε τους κριτικούς. Εντωμεταξύ παντρεύεται τη Marianne Carolus-Duran, κόρη του διάσημου ζωγράφου πορτρέτων Carolus-Duran. Στον Φεϊντό, ο γάμος αυτός, έδωσε μεγάλη οικονομική ασφάλεια, μέχρι να έρθει η επόμενη θεατρική του επιτυχία. Ο γάμος του κράτησε δεκαπέντε χρόνια· το 1916 και μετά από έναν δικαστικό αγώνα, βρίσκεται διαζευγμένος.
Τελικά η επιτυχία έρχεται (πριν το διαζύγιο) το 1892, με το "Monsieur chasse". Ακολούθησαν: το "Champignol malgre lui" και "Le systeme Ribadier", που άνοιξαν το δρόμο σε μια σειρά από κλασικά έργα του βοντβίλ: "Un fil a la patte" και "L' hotel libre echange" (Ξενοδοχείο ο Παράδεισος) το 1894, "Η κυρία του Μαξίμ" το 1899, ο θρίαμβος της οποίας επέτρεψε στον Φεϊντό να ασχοληθεί δυο χρόνια με τη ζωγραφική. Τρεις περίφημους πίνακες της εποχής αυτής, χαρίζει αργότερα στη γυναίκα του γιου του, Ζακ. Ακολουθούν και άλλα έργα γνωστά: "Η Δούκισσα των Φολί-Μπερζέρ" το 1902, "Ψύλλοι στ' αφτιά" το 1907 και "Το νου σου στην Αμέλια" το 1908, "Η Μακαρίτισσα Μητέρα της Κυρίας" (La mere de madame το 1908), "Το Καθάρσιο του Μπέμπη" (On purge Bebe το 1910) και το "Μην υπόσχεσαι τον ευατό σου γυμνό" (Ne te promera pas toute nue το 1911).
Το κωμικό στα έργα του Φεϊντό, δεν αποκλείει την αλήθεια. Μέσα σ' αυτήν την αλήθεια η αστική τάξη του τέλους του 19ου αιώνα αναγνωρίζει τον εαυτό της, αναγνωρίζει τις φαντασιώσεις της και τους ανικανοποίητους πόθους της. Και το ότι η τιμή σχεδόν πάντα σώζεται, είναι φανερό πως οφείλεται στη θεατρική σύμβαση.
Παρά το γεγονός ότι ήταν ένας φαινομενικά επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, η τάση του για "ακριβή" ζωή (είχε ένα τραπέζι μόνιμα κλεισμένο στο Maxim), τα τυχερά παιχνίδια και η αποτυχία του γάμου του, τον οδήγησαν σε οικονομικές δυσκολίες.
Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1918, ο Feydeau κόλλησε σύφιλη. Αργότερα, από το καλοκαίρι του 1919, ο Φεϊντό παθαίνει τις πρώτες ψυχολογικές κρίσεις που οφείλονται στην αρρώστια. Παρ' όλη τη φροντίδα του δόκτορα Sicard, διάσημου νευρολόγου της εποχής, τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου οι γιοι του Ζακ και Μισέλ τον εγκατέστησαν σε ψυχιατρική κλινική, όπου πέθανε το 1921, στα 58 του χρόνια.
Ο τάφος του βρίσκεται στο νεκροταφείο της Μονμάρτης.
Ο δεξιοτέχνης του λόγου και των μπερδεμάτων, Ζορζ Φεϊντό, προκαλεί το μυαλό.
Οι καθημερινές καταστάσεις που συναντάμε στα έργα του, αν και απλές στην κατανόησή τους, είναι ιδιαίτερα πολύπλοκες στην ανάδειξή τους στη θεατρική σκηνή.
Οι χαρακτήρες του, αν και αγγίζουν πολλές φορές τα όρια του σουρεαλισμού, συνεχώς αγωνιούν, ανεβάζουν παλμούς, παθιάζονται, πάσχουν βαθιά. Θα έλεγε κανείς λοιπόν, πως η ευθύνη έναντι ενός τέτοιου κειμένου είναι κάποιες φορές μεγαλύτερη. Και ο δημιουργός (ηθοποιός, σκηνοθέτης, σκηνογράφος, μουσικός κλπ.) οφείλει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός: δεν αρκεί μόνο μια τυπική αναπαράσταση, αλλά μια ενδελεχής εξερεύνηση, τόσο του ψυχισμού των ηρώων όσο και της ατμόσφαιρας μέσα στην οποία οι ήρωες δρουν.
Κι αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ψυχογράφημα, όμως οι λεπτομέρειες στην εκφραστικότητα των ρόλων είναι αυτές που θα αναδείξουν τις λεπτές ισορροπίες, που κανείς ανακαλύπτει στις μηχανικές - αυθόρμητες αντιδράσεις της καθημερινότητας. Σκηνικά λοιπόν, το ξάφνιασμα, η έκπληξη, η αφέλεια, η αφηρημάδα πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο αληθινές, αλλιώς ο Φεϊντό, πάει περίπατο. Και τότε μένουμε σε πόζες, σχήματα και θεατρινίστικες τεχνικές. Ακόμα και οι υπερβολές στην έκφραση, πρέπει να έχουν ένα υπόβαθρο ψυχονευρωτικό, για να μην γίνονται γραφικές και - τελικά - ψεύτικες.
Η προσπάθεια λοιπόν, ήταν να αντιμετωπίσουμε αληθινά τον Φεϊντό, και να σταθούμε στην ανάδειξη των εκπλήξεων και της αγωνίας των ηρώων που οδηγούν στην ανατροπή ή την αποκάλυψη γεγονότων, και που επιφέρουν την ευθυμία του θεατή.
Η ατμόσφαιρα παίζει πάντα σπουδαίο ρόλο. Είναι μέρα, νύχτα, μεσημέρι; Μιας και λειτουργούμε διαφορετικά στα στάδια της ημέρας. Το βράδυ για παράδειγμα, οι φωνές μας και οι εντάσεις μας είναι περιορισμένες· αλλά τί γίνεται όταν κάποιος λογομαχεί το βράδυ ή τσακώνεται πρωί - πρωί; Όλα αυτά τα στοιχεία συνηγορούν στη δημιουργία ενός υπόβαθρου όπου οι χαρακτήρες αναπτύσσονται, και εντείνουν ή και μεγεθύνουν τις όποιες καταστάσεις.
Προβληματισμοί, σκέψεις, αναζητήσεις, λύσεις. Ένα παίδεμα του μυαλού. Ένα ωραίο όμως και άκρως δημιουργικό παίδεμα, προκειμένου να αναδειχθεί σκηνικά ο λόγος, του τόσο γοητευτικού και άκρως σπαρταριστού κειμένου του Φεϊντό.
Σπύρος Κολιαβασίλης
Φάρσα, η γεωμετρία της κωμωδίας. Λίγα θεατρικά είδη, ή και κανένα, μπορούν να μιμηθούν την μορφή και την τεχνική της φάρσας.
Καταιγιστικός ρυθμός, ταχύτητα στην εναλλαγή γεγονότων, ζωντανός, σύγχρονος λόγος, ευρηματικότητα, τεχνάσματα. Και κέντρο σε όλα αυτά η κριτική χαρακτήρων και ηθών, σάτιρα και το κυνήγι του αστού.
Ένα τέτοιο είδος θεάτρου, αλίμονο δεν γράφεται πια, ή μάλλον δεν καταφέρνει πια να αγγίξει την τελειότητα του είδους. Κι αυτό γιατί η φάρσα ζητά τον τέλειο, σκληρά εργαζόμενο τεχνίτη συγγραφέα αλλά τον ηθοποιό εκείνο, που αντέχει να φτάσει την υποκριτική του δυνατότητα στα όρια του. Χαρακτηριστικά, που όχι ακριβώς εκλείπουν στις μέρες μας, αλλά που δεν τα διαμορφώνουν οι συνθήκες και τα είδη.
Ο Ζορζ Φεϊντό όμως ήταν όχι απλώς ο συγγραφέα που έγραψε φάρσα στην καλύτερη στιγμή της, αλλά που απογείωσε την φαρσοκωμωδία και ουσιαστικά αναβάθμισε το βοντβίλ, τη φαρσοκωμωδία του σαλονιού. Ο Φεϊντό φέρνει όλη την παράδοση της γαλλικής κωμωδίας, την οργάνωση κι όλη τη φιλοσοφία του Μολιέρου, στη φάρσα του σαλονιού.
Σε μία εποχή, όπου ο αστός ζει ξεχασμένος σε μια ευπορία και ανεμελιά, αποκομμένος από την πραγματικότητα, ο Φεϊντό γίνεται ο πιο τραγικός ανατόμος της αστικής ζωής. Σκληρός, καθαρός και καίριος. Ο αστός του Φεϊντό ασχολείται μονάχα με την τέρψη του. Κι αυτή η μεταφορά της αστικής σάτιρας στο βοντβίλ σε συνδυασμό με την δαιμόνια δυνατότητα του Φεϊντό να κατασκευάζει ευρήματα, τεχνάσματα και μηχανισμούς είναι που κάνει τα κείμενά του να εξέχουν του είδους τους.
Ο Φεϊντό όμως δεν ήταν ένας απλώς κωμωδός καταστάσεων ή χαρακτήρων. Ήταν βαθύς γνώστης κι ανατόμος της ψυχολογίας των χαρακτήρων. Χαρακτήρων που προσπαθούν να ξεφύγουν του πεπρωμένου τους. Ένας πρώιμος νατουραλιστής.
Λέει ο ίδιος: «Πάντα μου άρεσε να γράφω κωμικές ιστορίες, με εξαιρετικά τρελές καταστάσεις, παράλληλα , όμως επεξεργαζόμουν την αλήθεια των χαρακτήρων και την αλήθεια των σχέσεων. Η συγγραφή λοιπόν, των θεατρικών έργων έπαψε να είναι για μένα ένα παιδικό όνειρο, ένα παιχνίδι. Έγινε επάγγελμα δύσκολο και απαιτητικό. Άραγε πέτυχα; Ποτέ δεν θα το μάθω.» .
Σοφία Γκίτζου
10€
Για ενήλικες.
8€
Για μαθητές, φοιτητές, ΑΜΕΑ, ενήλικες άνω των 65, ανέργους.
Στα 4 εισιτήρια, ένα δωρεάν.